Afgelopen maandag was het blue Monday. Dat zou de meest deprimerende dag van het jaar zijn. Het is maandag dus de hele werkweek ligt nog voor je. Het is halverwege januari, de feestdagen liggen achter je, de goede voornemens zijn vaak al gesneuveld, vakantie heb je voorlopig nog niet. Zeker afgelopen maandag hielp het weer ook niet mee. Regen en wind hadden vrij spel. Op zo’n dag is er niet veel nodig om somber te worden. Maar is het ook de meest deprimerende dag van het jaar? Wat is er voor nodig om somber te worden of wat is er voor nodig om niet somber te zijn? Als somberheid alleen maar zou afhangen van de dag van de week en de afstand tot de eerstvolgende vakantie zou somberheid niet lang blijven bestaan. Dan zouden mensen slim genoeg zijn om hun vakanties wat beter te spreiden over het jaar.
Blue Monday is het bedenksel van een slimme reisorganisatie die een Britse psycholoog heeft ingehuurd om een reclamecampagne te voorzien van een wetenschappelijk tintje. Waarom horen we nu dan al jaren achter elkaar op diverse radiostations over deze meest deprimerende dag van het jaar en refereert ook NRC al jarenlang aan deze dag?
We willen zo graag dat de wereld om ons heen voorspelbaar is, eenvoudig en snel. Dan is het ook eenvoudig om problemen de baas te worden. Dat maakt het makkelijker om met mensen te praten die niet lekker in hun vel zitten.
‘Hoe is het?’
“Niet zo goed, ik ben somber de laatste tijd”
‘Boek gewoon een vakantie, dan voel je je weer goed. Veel plezier verder!’
Het zou fijn zijn als het zo makkelijk was. Maar blue Monday is een verzinsel helaas. De wereld is niet eenvoudig en niet voorspelbaar. Dat maakt de wereld vaak boeiend, maar soms ook lastig. Somberheid reduceren tot een tekort aan vakantie of het maandagochtend gevoel maakt het alleen maar lastiger voor mensen die somber zijn.
[addtoany]